Od svog nastanka do danas, nauka predstavlja jedno od vrhunskih ljudskih dostignuća i djelatnosti. Ona je izvor inspiracije i znanja, oružje protiv sujevjerja i katalizator socijalnih promjena. Ipak, u određenim historijskim trenucima, nauka je korištena u službi ciljeva čija je dobronamjernost pod velikim znakom pitanja.
Uprkos otkrićima atomske bombe, fosilnih goriva i biološkog oružja, s tačke gledišta etike, ubjedljivo najveća greška nauke je klasifikacija ljudi prema rasi.
Rasna teorija izdvaja se od ostalih “zlih izuma” po tome što je izazvala ubjedljivo najviše patnji od svega navedenog. Ona je vjekovima služila kao opravdanje za kolonijalizam, ropstvo i čak genocid.
Pojam “rase” izmislili su antropolozi kao što je J. F. Blumenbach, koji je u osamnaestom vijeku pokušao da kategoriše nove grupe ljudi sa kojima se sretao i koje je eksploatisao u periodu vrhunca evropske kolonijalne ekspanzije. Od početka, njegova suštinski subjektivna kategorija rase bila je opšte prihvaćena, i to ne prema biološkim parametrima, već prema relativnim kulturnim i jezičkim razlikama.
Postojanje “rase” kao biološke kategorije javilo se nešto kasnije, kada je poslužilo kao osnova za teorije o intelektualnoj i fizičkoj superiornosti određenih rasa. Jedan od rezultata ove katastrofalne teorije bio je i Drugi svjetski rat, od kojeg se svijet, kao i od rasne teorije, još uvijek nije sasvim oporavio.
(Global CIR/Agencije)
