SANDŽAK-NEISKORIŠTENA PRILIKA (III): Političko organizovanje Bošnjaka Sandžaka i zahtjevi za autonomijom

Bošnjaci u Sandžaku nikada u svojoj historiji nisu bili bolje politički organizirani kao sada, ali vjerovatno nikada u historiji kao sada nisu bili toliko i tako  ugroženi po pitanjima  koja  nalažu odgovornost za političko organiziranje radi svoje zaštite.

O političkom organiziranju Bošnjaka u Sandžaku

Za vrijeme postojanja Kraljevine SHS dolazi do formiranja različitih organizacija i stranaka koje okupljaju muslimansku elitu. Nakon 16. februara 1919. godine i donošenja odluke o formiranju JMO Spaho postaje član te stranke u maju iste godine. Bošnjaci Sandžaka su bili organizovani u političku organizaciju “Džemijet”, formiranu na početku 20. stoljeća u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca (kasnije Kraljevini Jugoslaviji), koja je okupljala muslimansko stanovništvo, prevashodno Bošnjake i Albance u Makedoniji, na Kosovu i Sandžaku. Međutim, nove historijske okolnosti kroz uspostavljanje SFRJ dovele su do gašenjaovih stranaka.

Gotovo svi muslimanski narodi  u ovoj regiji su do skora  živjeli u komunističkom jednopartijskom   sistemu i nisu imali mogućnosti za posebno političko  organiziranje radi afirmacije i zaštite  svojih posebnih interesa. Komunistička  ideologija kojom je  afirmiran internacionalizam na štetu posebnih nacionalnih interesa,  više je otvarala prostora asimilaciji Bošnjaka, nego što je omogućavala zaštitu njihovih posebnih interesa i vrijednosti.

Nove vlasti u Sandžaku od 1945. godine, pod rukovodstvom KPJ, a naročito Aleskandra Rankovića, Blaža Jovanovića, Milovana Đilasa, Moše Pijade i drgih, vršile su neviđene represije nad Bošnjacima, Albancima, Turcima, Gorancima, Torbešima i drugim muslimanima, kako bi u što većem broju napustili Bosnu, Sandžak, Kosovo, Makedoniju, Srbiju, i Crnu Goru. Sredinom šezdesetih godina dešavaju se promjene u radu SKJ, koji kulminiraju Brionskim plenumom na kojem je 1966. godine  sa svih državnih i partiskih funkcija smijenjen Aleksandar Ranković. Smjenom, do tada, Potpredsjednika SFRJ, Sekretara CK SKJ i nemilosrdnog šefa Službe bezbjednosti, dolazi do ublaživanja i relaksiranja politike prema nesrpskim narodima, a samim tim i do razvoja Sandžaka u svakom pogledu, prije svega na polju obrazovanja, putne infrastrukture, razvoja industrije i sl.

Sličnu subinu djelili su muslimani i u drugim komunističkim državama Balkana.  Komunistička partija na čelu  s Todorom Živkovom  u Bugarskoj dugo godina  tokom svoje vladavine sve do pada, grubim fašističkim metodama  progonila  je Pomake i  Turke. Todor Živkov je putem medija pozivao Pomake i Turke da napuštaju Bugarsku, a Vladi Turske  se obraćao  zahtijevajući da otvori granice  i primi  sve one koje  on progoni iz Bugarske.  U državama nastalim raspadom SFRJ situacija je bila nešto drugačija, ali u suštini ista, jer raspadom bivše države  dolazi do eskalacija fašizma  iz krila komunizma, a preobraženi komunisti postupaju prema ovdašnjim  muslimanskim narodima okrutnije nego Todor  Živkov prema Pomacima i  Turcima u Bugarskoj.

Iz krila propalog  komunizma u bivšoj SFRJ, nastale su fašističke  političke, paravojne i parapolicijske organizacije,  koje su se težišno  orijentirale na eliminaciju bošnjačkog  naroda, posebno u BiH, Sandžaku i na Kosovu. Prijetnje  Bošnjacima  galopirajuće  su rasle počev od osamdesetih   godina  proteklog  20. stoljeća. Posebno političko organiziranje Bošnjaka na Balkanu  je  bilo ne samo odraz općeg trenda  uspostave  višepartijskih sistema u državama Balkana, već i realne potrebe, budući da nikakvi  drugačiji sadržaji organiziranja bošnjačkog naroda sem političkih, nisu mogli  odgovoriti naraslim opasnostima.

SDA Sandžaka je, kao dio političke organizacije za bivšu SFRJ, sa centralom u Sarajevu, zvanično osnovana 29. jula 1990. na Gradskom stadionu u Novom Pazaru. Na skupu je tada uz velike ovacije prisutnih govorio osnivač SDA Alija Izetbegović, a Sulejman Ugljanin je izabran za predsjednika SDA Sandžaka, a Rasim Ljajić je postavljen za generalnog sekretara stranke. Harun Hadžić izabran je za predsjednika SDA Crne Gore. Mešihat Sandžaka osnovan je 1993. godine, a na čelo Mešihata izabran je Muamer Zukorlić kao muftija sandžački.

Osnivanje prve bošnjačke političke partije nakon Drugog svjetskog rata dočekano sa oduševljenjem i ostavljalo je dojam kako su godine progona, pritisaka, uzurpiranja osnovnih ljudskih i kolektivnih prava postale prošlost. Bošnjaci su u zanosu isticali potrebu za vraćanjem historijskog imena svoga naroda, bosanskog jezika, te su prvi put od uspostavljanja komunističke vlasti bili u prilici da slobodno ispoljavaju svoja nacionalna i vjerska obilježja.

Međutim, to su bile godine prividne slobode jer je ubrzo nakon Miloševićevog rušenja Ustava SFRJ iz 1974. te ratova koje je poveo u Sloveniji, Hrvatskoj i BiH, za Bošnjake u Sandžaku ponovo nastupilo mračno doba progona i pritisaka uz otvorenu prijetnju da taj dio bivše Jugoslavije postane novo ratno žarište, budući da je Miloševićev režim već bio rasporedio vojnu armadu oko sandžačkih sela i gradova. U takvim uslovima svakodnevnih hapšenja, ugnjetavanja, i terora nad civilnim stanovništvom, uz konstantne prijetnje državnog represivnog aparata, bilo je veoma teško politički djelovati i tražiti bilo kakvu zaštitu prava bošnjačkog naroda u sistemu koji ga je sistemski proganjao.

Prigrlivši SDA kao svoju stranku, veliki broj Bošnjaka Sandžaka su učestvovali u kampanji SDA za prve višestranačke izbore u BiH, Srbiji i Crnoj Gori 1990. godine. Na tim izborima SDA, kao stožerna stranka Bošnjaka, osvaja apsolutnu većinu bošnjačkih glasova. SDA Sandžaka  je osvojila tri poslanička mjesta, a njihov predsjednički kandidat Sulejman Ugljanin četvrto mjesto u predsjedničkoj trci. Zbog sve napetije situacije u Sandžaku, stacioniranja tenkovskih jedinica jugoslovenske armije oko Novog Pazara, Sjenice i Tutina i neprijateljski nastrojenog parlamentarnog okruženja, poslanici SDA sljedeće, 1991. godine, napuštaju Skupštinu, jer je buktio rat u Hrvatskoj i vidjelo se da će se žarište prebaciti u BiH. Bošnjaci Sandžaka su tokom perioda srbijansko-crnogorske agresije dali veliki doprinos u odbrani BiH. Zanimljivo je napomenuti kako je general Sefer Halilović preko Sulejmana Ugljanina bio povezan sa SDA Sarajeva 1991. godine o čemu je i sam posvjedočio: ‘…U maju mjesecu 1991. godine, ja preko Ćamila Bukvića, člana Izvršnog odbora SDA u Prijepolju i dr. Preljevića, predsjednika SDA, se stavljam na raspolaganje. Ćamil Bukvić, preko Sulejmana Ugljanina, je imao zadatak da to šalje u Centralu SDA …’ (Izvještaj Sefera Halilovića o djelovanju IKM u Jablanici str. pov. br. 167-001-311 od 20.09.1993. godine).

U  užem smislu pod političkim organiziranjem Bošnjaka, ali i bilo kojeg drugog naroda,   podrazumijevaju se političke partije – nacionalne ili multinacionalne, političko prisustvo  predstavnika tog  naroda u  zakonodavnim i izvršnim organima vlasti;  mogućnost uticaja predstavnika naroda u sredinama međunarodne  zajednice,  mogućnosti političkih i drugih faktora  koji djeluju u funkciji interesa i naroda da se koriste  medijskim uticajima,  programi djelovanja  raznih  institucija  itd.

Brojni su bošnjački politički  faktori danas u Sandžaku. To  su klasične političke  partije, nacionalni  pokreti u kojima se okupljaju Bošnjaci,  lideri, članovi i simpatizeri  raznih  bošnjačkih političkih partija. Kroz period devedesetih najuticajnije partije i institucije sa bošnjačkim predznakom u srbijanskom dijelu Sandžaka bile su:  Bošnjačko nacionalno  vijeće Sandžaka, Stranka demokratske akcije, Sandžačka demokratska partija, Stranka za Sandžak, Narodni pokret Sandžaka, koji je prestao sa djelovanjem. Formiranjem BDZ-a (danas Stranka pravde i pomirenja SPP), SNP-a, i još nekoliko manji stranaka, došlo je do pluralizma u političkom djelovanju Bošnjaka Sandžaka. Međutim, ipak su se kao najsnažnije održale tri stožerne bošnjačke partije, a to su SDA Sandžaka Sulejmana Ugljanina, Sandžačka demokratska partija Rasima Ljajića i od 2010. BDZ, koji je kasnije promijenio ime u Stranka pravde i pomirenja  Muamera Zukorlića.

U Crnoj Gori je situacija znatno drugačija gdje se od 2000-ih formiralo mnogo političkih stranaka sa bošnjačkim predznakom, ali su rijetke ostale na sceni do danas: SDA, Samostalna SDA, Stranka  nacionalne ravnopravnosti, Bošnjačko muslimanski savez. Bošnjačka stranka je najznačajniji politički predstavnik Bošnjaka u Crnoj Gori, dok se u posljednje vrijeme kao politički faktor nameće i SPP, mada uz slabe rezultate na izborima.

Na teritoriji Sandžaka  djeluju i srpske i crnogorske političke partije. Srpski i crnogorski politički faktori koji djeluju na teritoriji Sandžaka su: Srpska napredna stranka, Socijalistička partija Srbije; Demokratska  stranka;  Srpska radikalna  stranka; Demokratska stranka Srbije; Srpski demokratski savez; Srpska narodna  stranka; Socijalistička narodna partija; Narodna  stranka; Demohrišćanska  stranka  Srbije, Srpski pokret obnove, LDP, Dveri, SDS, Pokret Dosta je,… ; Demokratska partija  socijalista, Liberalni  savez, DF, SDP…

Politički zahtjevi za autonomijom

Uviđajući opasnosti koje prijete   bošnjačkom narodu kroz   proces  disolucije  bivše  SFRJ, Muslimansko  nacionalno  vijeće  Sandžaka na čelu sa Sulejmanom Ugljaninom  je  25., 26. i 27. 10. 1991. godine organiziralo Referendum za  autonomiju  Sandžaka, na teritoriji  Sandžaka i u  svim onim sredinama gdje  žive  ljudi koji  su nastanjeni u Sandžaku, a privremeno su odselili. Referendumsko pitanje  je  glasilo: «Da li ste  za potpunu političku i teritorijalnu  autonomiju Sandžaka sa pravom priključenja jednoj od  suverenih republika?» Narod  se  izjasnio povoljno,  ali  to nije bilo dovoljno. Narednih  godina Muslimansko  nacionalno  vijeće  Sandžaka je  svoje   aktivnosti u  vezi   zahtjeva  za  autonomiju usmjerilo prema    međunarodnim  konferencijama o  bivšoj Jugoslaviji u Hagu, Londonu i Ženevi.  Uvažavajući rezultate Referenduma delegacija Muslimanskog nacionalnog vijeća  Sandžaka je  pozvana na Mirovnu konferenciju o Jugoslaviji u Londonu 26.-28.08.1992.godine. Na toj konferenciji  predstavnici  Sandžaka  su  uložili zahtjev za uspostavljanje  specijalnog  statusa  Sandžaka, što je bilo  osnova  za   nastavak pregovora u Ženevi 16. i 17.09., te 18. i 19.11.1992.godine.

Proces  disolucije  SFRJ je   ujedno proces  otežavanja  i usložavanja pozicije  Bošnjaka u Sandžaku. Njihova pozicija je  bila  bolja    kad  su  u istoj  državi u kojoj je  i Bosna i Hercegovina. Bošnjaci  Sandžaka  osjećaju  da je  Bosna i Hercegovina njihova matiučna  država, a  Bošnjaci u Bosni i Hercegovini osjećaju  da  su  Bošnjaci u  Sandžaku njihov  nerazdvojni  dio. Pogoršana pozicija  Bošnjaka u Sandžaku  je  u  ustavno pravnom  smislu ozvaničena  kada su 27.aprila 1992. godine, Srbija i Crna  Gora, kao ostatak Jugoslavije   donijele  novi  Ustav.  Tada  su izbačeni iz Ustava i  svedeni na  nacionalnu manjinu, što je bio uvod  u  drastične  oblike  kršenja  ljudskih  parava i  sloboda, genocidom i  etničkim čišćenjem.

Od Bošnjaka Sandžaka, poslije Drgog svjetskog rata  nije bilo  organiziranih  zahtijeva  za autonomiju. Tek u poslednje vrijeme, eskalacijom kriza koje su se događale u procesu raspada bivše SFRJ, povodom sve većih opasnosti za Bošnjake  Sandžaka od prijetnji  Miloševićevog režima, “Muslimansko nacionalno vijeće Sandžaka”, na  Skupštini u Novom Pazaru  06.06.1993.godine  donosi “MEMORANDUM O USPOSTAVI SPECIJALNOG  STATUSA ZA SANDŽAK U OKVIRU OSTATKA JUGOSLAVIJE (SRBIJE I CRNE GORE)”.  Donošenju ovog Memoranduma, prethodila je  odluka  Skupštine  MNVS od  11. 01.1992. godine za uspostavljenje  specijalnog  statusa  za Sandžak.

Kad  se  pominje  zalaganje da  Sandžak  dobije   autonomiju, onda je bitno precizirati, šta  su  politički  i  drugi  faktori  Bošnjaka u Sandžaku  definirali kao  sadržaj svoje borbe  za  autonomiju.

 Iz pet  sadržajnih  cjelina  Memoranduma ističemo  slijedeće:

 I  OPŠTA NAČELA – da  se funkcije državne vlasti ostvaruju preko organa  Sandžaka i preko organa u općinama, da  Sandžak neće imati pravo stupanja u međunarodne odnose  sem u pogledu naučno tehničke  saradnje, obrazovanja, kulture i  ekonomije, da će  se prava i obaveze  Sandžaka regulisati Ustavom Sandžaka, da će  Sandžak imati Skupštinu, Guvernera i Vladu,  da  se  sporovi o  specijalnom statusu rješavaju u okviru Konferencije o bivšoj Jugoslaviji, da će  se Sandžak  trajno demilitarizirati, da će  se Ustavom  Sandžaka  garantirati ljudska i manjinska prava prema najvišim standardima; II GRANICE  SANDŽAKA – teritorija  Sandžaka  na kojoj se  uspostavlja  status  autonomija obuhvata područja općina Novi Pazar, Sjenica, Tutin, Prijepolje, Nova  Varoš, Priboj, Pljevlja, Bijelo Polje, Berane, Plav i Rožaje, da  se granice  Sandžaka  ne mogu mijenjati bez  saglasnosti  svih potpisnika  Memoranduma (predstavnici međunarodne zajednice, ostatka Jugoslavije, Bosne i Hercegovine i Muslimanskog vijeća  Sandžaka), te da na granicama  Sandžaka neće postojati granična kontrola;  III SADRŽAJ SPECIJALNOG  STATUSA – garancije  ljudskih i nacionalnih prava, da  se muslimanskom narodu posebno garandtiraju prava na zaštitu od  opasnosti, prava na identitet, kulturu, vjeroispovijesti, upotrebu svog  jezika i pisma, nacionalno obrazovanje,  srazmjerno učešće u organima vlasti, pristup medijima, isticanje nacionalnih simbola, pravo na predstavljanje u vijeću naroda Skupštine Srbije, dvojno  državljanstvo…..; IV MEĐUNARODNE  GARANCIJE – Međunarodna   konferencija o bivšoj Jugoslaviji pružaju međunarodne garancije ostvarivanja specijalnog statusa, da  se formira  Specijalni komitet za  Sandžak i da se uspostavlja  Misija posmatrača za ljudska prava; V ZAVRŠNE ODREDBE – Memorandum realizirati za godinu  nakon usvajanja, u istom roku provesti izbore  pod međunarodnom kontrolom, da  Jugolslavija izmijeni  Ustav pre  Memorandumu, da prestaju  važiti  pravne odredbe Jugoslavije koje  bi ometale  realizaciju Memoranduma.

Krajem 2000.godine  “Narodni pokret Sandžaka”  objavljuje  “Platformu za demokratsko uređenje  SR Jugoslavije i riješenje statusa  Sandžaka i položaja  Bošnjaka u SRJ”. Tom Platformom, u odnosu na naprijed navedeni Memorandum, izražavaju se  konkretniji i radikalniji  zahtjevi. Saopćava se  da su Bošnjaci  “autohton narod” koji  mora “imati sva prava i obaveze  kao i ostali narodi” u SRJ, odnosno u Srbiji i Crnoj Gori i da  Bošnjaci “ne prihvataju da budu  manjina, etnička grupa ili vjerska skupina”. Prema toj Platformi u Srbiji i Crnoj Gori treba zajedno da žive  pet  “ravnopravnih i konstitutivnih naroda: Srbi, Crnogorci, Bošnjaci, Albanci i Mađari”. Platforma izražava želju da  Sandžak, pored Vojvodine, Srbije, Crne Gore i Kosova bude jedna od  pet  federalnih jedinica. Pored toga, ukazuje se  na mogućnost riješavanja pozicije  Sandžaka  za slučaj da  uslijedi podjela Srbije i Crne Gore  na dvije neovisne države, tako što bi Sandžak u cijelini pripao Srbiji ili u cijelini pripao  Crnoj Gori, što se iz današnje perspektive može smatrati subverzivnim djelovanjem protiv nezavisnosti Crne Gore.

 Tek u novije historijsko vrijeme, uvidjevši  opasnosti od velikosrspke politike, Bošnjaci  Sandžaka   jasnije definiraju i postavljaju zahtjeve  o svom političkom statusu. U tome su Bošnjaci Sandžaka  realni jer za sebe traže riješenja uz poštivanje osnovnih principa ravnopravnosti i međunarodnih standarda u oblasti ljudskih prava  i fundamentalnih sloboda za građane,  narode i nacionalne manjine. U tim okvirima Bošnjaci Sandžaka  žele ostvariti svoju političku zaštitu  putem ustavnih riješenja kojima    ne dovode u pitanje suverenitet Srbije i Crne Gore.  Naprotiv,  Bošnjaci prihvataju i Srbiju i Crnu Goru kao svoje države . Bošnjaci  traže  «specijalni status» Sandžaka, tako da  ova pokrajina ima svoj ustav, skupštinu, vladu, zakonodavstvo, sudstvo, policiju, svoje obrazovanje, zdravstvo i druge  najvažnije   životne funkcije, a da globalna  državna infrastruktura bude u nadležnosti država Srbije i Crne Gore kao što su vojska, komunikacijska infrastruktura, ekologija…

Slično ovome zahtijevu, bila bi i ustavna  riješenja o regionalizaciji  Srbije i Crne Gore u  cjelini, gdje bi Sandžak, uglavnom sa naprijed navedenim  nadležnostima imao isti  status kao i ostale  regije, samo što tada Sandžak ne bi bio u «specijalnom statusu» jer bi se u takvom statusu nalazile i ostale  regije  Srbije i Crne Gore.  U prilog takvim težnjama Bošnjaka  u Sandžaku  idu i  političke  težnje u Vojvodini gdje se desetak političkih partija  zalažu za  autonomiju Vojvodine. Pod pritiskom takvih inicijativa  politički faktori i lideri u Srbiji razmišljaju o regionalizaciji. Ubijeni premijer Srbije Zoran  Đinđić  se zalagao za promjene  Ustava Srbije,  kojim  bi se afirmirale regije kao oblik decentralizacije vlasti i jačanja lokalne samouprave.

Poseban problem Sandžaka

Poseban problem  koji se odnosi na politički položaj Bošnjaka  Sandžaka i cijele  Srbije i Crne Gore,  odnosi  se na  činjenicu  da  šest općina  pripadaju Srbiji (Novi Pazar,  Tutin,  Priboj, Prijepolje, Nova Varoš, Sjenica), a sedam pripadaju Crnoj Gori (Bijelo Polje, Rožaje, Plav, Berane, Pljevlja, Gusinje, Petnjica).  Obzirom na ovu okolnost, građani Sandžaka  su u nekoj vrsti asimetrične političke pozicije, što je kao problem došlo do jačeg izražaja u  konkretnom slučaju «razdruživanja» Srbije i Crne Gore u posebne  samostalne i neovisne države.

Zbog političke  složenosti koju  sobom nosi pitanje  osamostaljivanja Crne Gore, kao i zbog  nekih uticaja od  međunarodne zajednice, na referendumu o osamostaljenju Crne Gore, Bošnjaci i Albanci su glasali pozitivno. Tada je nastupila nova politička realnost za  Bošnjake, što je uticalo na  političku organiziranost  Bošnjaka u pravcu još veće potrebe za jedinstvom u svakom pogledu.

U tom pogledu značajno je što  su  se ranije, septembra 2002. godine, ujedinile u jednu bošnjačku partiju sve bošnjačke političke partije Plava i Rožaja (SDA, Samostalna SDA, Stranka  nacionalne ravnopravnosti, Bošnjačko muslimanski savez), a SDA Crne  Gore  promijenila je naziv u  “Bošnjačku demokratsku alternativu Crne Gore”. Naziv  “Bošnjak” je zasmetao dijelu inteligencije  pa su  ubrzo zatim, sredinom  2003. godine, 460 muslimanskih intelektualaca iz Podgorice uputili apel javnosti protiv  “pokušaja asimilacije  crnogorskog muslimanskog naroda”. Na ovo je reagirao “Forum Bošnjaka”. Organiziran je skup na kome su isticani zahtijevi da se  u Crnoj Gori ozvaniči naziv “Bošnjak” jer je to već učinjeno u Srbiji, te je uslijedila Deklaracija da se muslimani mogu izjašnjavati  kao “Bošnjaci”. Tome su se suprostavili jedan broj muslimana iz Podgorice i sa juga Crne Gore.

Bošnjaci Crne Gore danas su organizirani u nekoliko različitih političkih partija te su u koaliciji sa vladajućim DPS-om Mila Đukanovića i zauzimaju veoma važne pozicije u zakonodavnoj i izvršnoj vlasti. Međutim, brojni intelektualci upozoravaju na suptilne metode asimilacije bošnjačkog stanovništva u ‘Crnogorce’ po nacionalnom opredjeljenju, čime se želi neutralizirati ekspanzija srpskog nacionalnog i političkog uticaja u ovoj zemlji, koji je generalno usmjeren protiv njene nezavisnosti i članstva u NATO paktu.

Interesantan je pokazatelj da Bošnjaci čine 14,6% stanovništva Crne Gore, što je približno  kao zastupljenost Hrvata u BiH. Međutim, nikada Bošnjaci u Crnoj Gori  nisu postavljali radikalne političke zahtijeve  zbog takvog svog  brojčanog prisustva. To je mnogo drugačije  u odnosu na Hrvate u BiH, gdje se njihovo brojčano prisustvo uzima kao osnova za političke zahtijeve koji  su po nekim pitanjima  opravdani, ali u nekim pitanjima  izlaze  van granica realnosti i pokazuju ambicije da dođu  do političkih pozicija  koje će im poslužiti da  dominiraju kao manjina,  a uz to osporavaju teritorijalni integritet države gdje žive.

Autonomija Sandžaka u vidu prekogranične regije, koja ne bi ugrožavala teritorijalni integritet i suverenitet bilo koje od država u čijem se sastavu danas nalazi Sandžak, jedna je od ideja koja se u posljednje vrijeme često spominje u javnosti u svjetlu procesa pridruženja Srbije i Crne Gore EU.

Nastavit će se…

SANDŽAK-NEISKORIŠTENA PRILIKA (I): Geografske, historijske i demografske odlike Sandžaka u sjeni neprijateljskih politika

SANDŽAK-NEISKORIŠTENA PRILIKA (II): Raskorak između normativnih i realnih prava Bošnjaka u Sandžaku

SANDŽAK-NEISKORIŠTENA PRILIKA (IV): Politička borba i rivalstva bošnjačkih lidera u Sandžaku

(Global CIR/Amel Jašarević)