Kada britanski političari govore o prisilnoj emigraciji često vole da napomenu da Velika Britanija ima tradiciju prihvatanja izbjeglica. U izbjegličkom kampu nazvanom „Džungla“ kod Kalea, upitate li ljude šta misle o ovom stavu Engleza, oni će vam ponoviti uvijek isto: „Znate, Engleska je došla nepozvana u naše zemlje i stvorila probleme koje sada proživljavamo“.
Prema zvaničnim ciframa Ujedinjenih Nacija, od 22.5 miliona izbjeglica, 5.5 miliona dolazi iz Sirije, 5.3 iz Palestine, 2.5 miliona iz Afganistana, 1.4 miliona iz Južnog Sudana, potom 1 milion iz Somalije, 646,000 iz Sudana, 432,000 iz Eritreje, 308, iz Iraka…
Ako ukrstite ove zemlje sa historijom britanskih intervencija, dolazite do sljedećih podataka:
- Palestina: Britanija ju je okupirala 1917. godine, a nakon završetka britanskog mandata, dio je 1948. pretvoren u Izrael;
- Afganistan: Britanija ju je okupirala 1838. godine, vršila vojne akcije ’20-ih i ’30-ih godina prošlog vijeka, a potom ponovo napala 2001. godine;
- Somalia: Britanija uz ostale evropske sile okupira ovu zemlje 1888. godine i vlada u jednom njenom dijelu nazvanom Somaliland do 1960. godine;
- Sudan: zemlja koju je Britanija podijelila i kojom je vladala od 1898. do 1956. godine;
- Eritreja: okupirana 1941. godine i prepuštena Etiopiji 1953. uz pravljenje uslova za građanski rat koji je ubrzo uslijedio;
- Irak: Britanija je izvršila invaziju 1917., potom 1941., 1991. i 2003. godine.
Lista se dalje nastavlja: Bangladeš, Egipat, Gana, Indija, Iran, Burma, Nigerija, Pakistan, Šri Lanka, Zimbabve… Sve su to zemlje iz kojih su hiljade ljudi izbjegli i sve njih je okupirala Velika Britanija ili njeni interesi. Izbjeglice iz ovih zemalja zajedno čine više od polovine svjetskih izbjeglica. Ako tu dodamo i Siriju koju Britanija napada po treći put u posljednjih 100 godina, onda je u pitanju 3/4 svjetskih izbeglica.
Koliko ovih izbjeglica živi u Velikoj Britaniji? Oko 0.5%.
Priča o ljudima koji bježe iz svojih zemalja nije otpočela 2015. na našim televizijskim ekranima. To je posljedica decenijskog ciklusa nasilja potpomognutog izrabljivanjem prirodnih resurasa i prodajom naoružanja–sve to ima višegeneracijske posljedice. Dakle, kada engleski političari pomenu tradiciju prihvatanja izbjeglica, treba imati u vidu pre svega njenu sramnu tradiciju stvaranja istih.
(Global CIR/Princip)
